FENG SHUI

"Ngene Koh, sowanku mrene iki arep nyuwun pituduh bab feng shui. Anu koh, aku arep gawe pawon."

"Ooo la iya haaa, mangga ae ta Lik Ja. Lek sampeyan alep gawe pawon aja nelak lalangane ae haaa ...."

"Apa wae koh sing dadi larangane nggo gawe pawon ?"

"Sing sepisan pawonmu aja ketok mlaha ka pintu utama. Lek mbok gawe ngono engko lek ana tamu teka, isa-isa langsung njujug pawon ngicipi utawa nithili tempemu.

Sing pindho pawonmu aja na tengah omah, mundhak keluke kompolmu mlepegi omah.

Ping telu pawonmu aja na ngalepan, ben lek sampeyan mung duwe geleh-pethek nggo lawuh ola konangan tanggamu.

Ping papat pawonmu aja jejel kalo kamal tidul, apa maneh ana cendhela kamal madhep nyang pawon. Iki ben kamal-tidulmu ola kambonan blambang apa tlasi.

Lan sing nomel lima kompolmu aja na ngalep cendhela, mundhak kanginan, ola isa ndang matengan lan isa bolos gas.

Haiyaaaa ... ngono iku Lik galis-besale haaa. Ning mbok coba tak ndeleng dhenahe omahmu Lik ben luwih nggenah !

"Iki koh gambare omahku !"

"Lik, iki ukurane pila haaa , kok tulisane 2x3 ? Anu ya lik, 20x30 metel ya ? Haiyaaaa ... omahmu gedhe banget Lik !"

"Ora koh, ora 20x30 meter, pancen 2x3 meter !"

"Haiyaaaa ... ngono haaaa. Anu Lik, salanku ngene, luwih becik sampeyan tuku matengan nang nggone Yu Sumi ae. Utawa lek alep mangan lunga nang walunge Mbah Ma ae ! Lek ndeleng ukulane omahmu, becike sampeyan ola usah gawe pawon, mundhak malah dadi libet. Haiyaaaa ... !"

// Bantar Gebang, 31 Desember 2011

Kaplok

‎"Kula salah sithik mawon kok sampeyan kaplok ta mbah guru ?"

'Yen kowe ra tau dikaplok, njur kapan olehmu ajar endha ? Terus .... '

"Terus napa mbah ?"

'Yen kowe ra tau dikaplok, njur kapan olehmu ngerti larane wong dikaplok !"

"Napa melih mbah, ketingale mbah guru kok tesih kagungan alesan ngaploki kula ?"

'Iya, jik ana !'

"Napa niku mbah ?"

'Yen dudu kowe sing tak kaploki, njur sapa maneh sing aku jik wani ngaploki ! '

Sasmita

"Piye ta ?"
'Anu 'ok '
"Lha njur ?"
'Ya ngono !'
"Njur sidane ... ?"
'Iya !'
"Terus kono ?"
'Ya ngene !'
"Lha kok ?"
'Piye meneh !'
"Nek nu ...."
'Terserah kono'
"Tenan ?"
'Ng ng ng anu ....'

Bareng lan tembung pungkasan iku sakeplasan netrane Satini menehi wangsulan kang tanpa tembung, kang kabuntel ing sasmita marang Satiman sing pancen wis kebak ing pangarep-arep. Kaya diabani bocah loro mau nerusake lakune kanthi esem lan nggawa pangentha lan pangangen dhewe-dhewe ing sore kang endah iku.

Kacamata Ireng

Wektu jaman ijih mbeling mbiyen, ing sajroning pertemuan ambek kanca-kanca sekolahe, Satiman sengaja nyiapake piranti guyon. Kainspirasi seka gosip lan rumor ing jaman sugenge Bung Karno, tekane ing pesta iku Satiman nganggo kacamata-ireng (sun glass), kamangka biyasane dheweke ora tau nganggo kacamata. Ya mesthi wae dadi guyone kanca-kancane. Ana sing ngarani kaya Stevie Wonder ana sing clathu jarene kaya tukang pijet. Nanging ora ana sing ngarani kaya Bung Karno.

Bareng ketemu Ngatini kanca putrine sing pakeyane paling rapi lan ajeg rapet, sak wise salaman Satiman nyawang Ngatini seka ndhuwur mengisor, seka ngisor mendhuwur. Sing disawang mesthi wae ya rada risi, lan sambi guyon terus clathu ngene,

 

"Man, bareng nggae kacamata ireng kok klakuwanmu nganeh-anehi ta, kok njur kaya dokter mriksa pasiene kae !"

Satiman mung mesem kaya wong sing kelegan lan keturutan karepe, sambi tambah nyedhakake raine marang Ngatini. Bareng ngematake Satiman kanthi luwih premana, Ngatini banjur jerit-jerit girap-girap karo mlayu ngedohi Satiman. Ngono mau ora merga raine Satiman malih dadi kaya raine Prabu Ngalengkadiraja, ananing Ngatini weruh lan maca label cilik ing kacamata-irenge Satiman. Label mau tulisane See Thru.

Jurnal Pawarta

Jam 17:00 WIB : 

- Satimin ngiras soto nang warunge Dhe Sastro nang alun-alun lor.

- Udan.  Deres banget. Angine lumayan bantere.

Jam 18:00 WIB :

- Udane wis rada terang, mung jik grimis cilik. 

- Satimin mlayu marani montore sing diparkir nang ngisor ringin.

- Ana pang ringin cilik coklek nibani montore, pas ngenani kap mesin.

- Ora ana sing rusak, mung kap-mesine ana beretane sithik.

 

Jam 19:00 WIB :

- Satimin tekan ngomah.

- Karo menehake martabak pesenane bojone dheweke crita yen nang alun-alun mau angine banter, nganti montore ketiban pang ringin cilik lan montore ana beretane sithik.

Jam 20:00 WIB :

- Ambek leyeh-leyeh nonton sinetron, bojone Satimin es-em-esan lan pesbukan ambek ibu-ibu kancane arisan.

Jam 20:00 WIB nganti tengah wengi :

- Jalur seluler lan internet rada rendhet marga seka ramene kabar tinular mau.

Esuke.

Jam 09:00 WIB :

- Satimin nyang Pasar Legi, njupuk pesenane kenthang nang warunge adhine, si Satiman.

- Weruh kakange teka, Satiman gupyuh mertakake kabar keslametane kakange,

"Kang, aku dikandhani bojoku yen wingi sore montormu ketiban wit ringin ya. Jarene kap-mesine nganti ringsek ya Kang. Pancen wingi sore angine guedhe byanget ok. Malah ana kabar  yen nang alun-alun kidul ana angin puting-beliung kaya nang pilem Amerika kae. Malah-malah nganti ana BEKO katut kabur temangsang nang wit ringin. Jian ngegirisi tenan angine wingi. Wis ra papa montormu rusak Kang, sing penting kowe slamet !"

//

Nguyuh

Nalika mulih ka nggone Mbak Menik pacangane kakang-mbarepe, Satiman ngudarasa ngene,

"Kang, suk lek wis gedhe aku ya kepengin duwe pacar sing ayune kaya Mbak Menik !".

Krungu omongane adhine, Satimin celathu sambi ngakak ngece,

"Owalah Maaan Man, kowe ki jik taman kanak-kanak, jik umur nem taun. Kowe ki nguyuh ae durung jejeg,  lha kok   ya wis ngerti ambek arek ayu barang ta le le  !?!".

Diece ngono iku jan-jane Satiman serik atine. Ning ya arep kepiye, jenenge wae cah cilik, isane ya mung meneng thok.

Seket taun sawise prastawa iku,  nalika Satiman ngeterake Satimin nonton pameran mobil na Jakarta Fair, kakange celathu ngene,

"Man Man, wah jiaaan ! Aku ki jik gemes lek ndeleng arek-arek es-pe-ge sing  ayu-ayu cemiwel iku !"

Krungu rerasane kakange sing ngono iku Satiman kaya entuk kesempatan kanggo males dendam-lama sing wis sumimpen seket tahun lawase.  Ambek  ngguyu kepingkel-pingkel, Satiman mangsuli ngene,

"Oalah kaaang kang Satimin ... kowe ki nguyuh ae wis gak jejeg kok ya jik ngerti  ambek arek ayu barang ta kang kang !"

//

 

Omah Kanggo Simpenan

[ Ka-inspirasi adhedasar crita nyata ]

Pancen kadhangkala nggoleki omahe kanca nang perumahan anyar iku bisa gawe mumet. Lha ra mumet piye wong wujude, sak cet lan pagere  pisan padha kabeh. Aja maneh mung tamu, lha wong sing manggon anyaran wae ya bisa kesasar nang omahe tanggane.

Mumet anggone nggoleki omahe kanca lawase sing wis suwe ra pethuk, Badrun terus ngendhegake montore na ngarepe sawijining omah, karepe  mono arep nggenahake alamate kancane mau. Kebeneran wae ana priyayi putri  nang teras. Sawangane sing kagungan dalem.

"Kula nuwun bu, badhe nyuwun ... "

Durung nganti ngrampungake uluk salame, sing duwe omah ndadak wis nyauri kanthi wangsulan sing grapyak semanak, ngoceh criwis, kemrecek kaya manuk prenjak.

"Eeee mangga mangga pak. Penjenengan Pak Hamdi ta. Wah sampun kula tengga kawit wau lho. Rak gampil ta madosi griya kula !?!".

Badrun jane ya rada kaget. Apa ya iki ta omahe kancane. Ning sak elinge, bojone kancane dudu priyayi putri iku. Sak elinge bojone ki lencir menik-menik. Dene priyayi putri iki, arepa ya manis nanging kok rada bunder. Apa maneh dheweke diceluk jeneng liya. Ing batin Badrun nggagas, "Halah sing duwe omah genah kleru iki ".

"Anu bu, nuwun sewu, kula sanes Pak Hamdi, kula Pak Badrun !"

"Oalaaah, aku ki kok gampang men kleru ta ya ya. Nuwun sewu lho Pak Badrun,  kula menika cen asring kesupen lan klentu yen bab asma. Menapa malih dereng nate kapanggih. Inggih inggih, mangga mangga Pak, katuran langsung pinarak kemawon. Mangga dipun pirsani nglebetipun griya ingkang kula aturaken ing tilpun kalawau !"

Sak jane Badrun arep nerangake yen sing kagungan dalem kleru. Nanging maneh-maneh lagi wae arep omong wis diajak mriksa omah, nginguk kamar, dhapur, kamar mandi, taman mburi lan sak panunggalane. Ngono iku sing kagungan dalem ambek kemrecek criwis ora isa diselani tembung. Ana wae sing dicritakake. Ya sing hawa perumahan kono seger, ya sing transportasine gampang, cedhak pertokoan, ana sekolahane lan liya-liyane. Pancen priyayi iki ketoke duwe bakat terpendam dadi sales-woman sing tangguh tenan.

"Wah kok suwe men ta iki olehe nrocos, tur kok angel dipenggak. Kok kaya banjir lahar dingin ae. ya Wis lah, kebacut teles. Lek aku blaka mengko malah gawe gelane sing tawa. Ya wis ta lah tak ladenane sdilit. ae", batine Badrun sambi manthuk-manthuk sajak mathuk ngenani kahanane omah iku, arepa sajatine dheweke ya mangkel anyel marga wis kesoren lan durung ketemu omahe kancane.

Bareng wis rumangsa cukup anggone crita, priyayi putri iku takon marang Badrun,

"Nuwun sewu Pak kula badhe nyuwun priksa !"

"Bab menapa bu ?"

"Nuwun sewu sajatosipun penjenengan menika ingkang badhe ngagem griya menapa namung dados perantara kemawon ta? Nuwun sewu lho Pak !", pitakone sing kagungan dalem rada pekewuh.

Badrun sing dhasare pancen  durung ilang ndhugal lan kurang-ajare,  bareng oleh pitakon sing kaya ngono iku rumongsa oleh dalan kanggo nyekak-mat sing kagungan dalem. Ben ndang rampung, ben ndang isa minggat seka omah iku.

"Anu bu .... ngaten. Ning nggih sampun ngantos damel mboten sekeca manahipun ibu. Ngaten bu, kula menika sanes perantara, kula ingkang badhe nyewa griya menika, nanging ugi mboten badhe  kula angge piyambak !"

"Lha lajeng sinten ingkang badhe manggeni Pak ?"

"Anu bu, ngaten bu, kula blaka kemawon nggih bu. Sejatosipun ingkang badhe ngenggeni  menika lare estri simpenan kula !"

Krungu ukarane Badrun sing pungkasan iku sing kagungan dalem mbrabak abang raine. Ambek mecucu sing kagungan dalem mangsuli sengol njabel kramane,

"Pak Badrun, pun ndang mang medal king omah kula. Ra sida disewa ra patheken. Omahku ra arep tak sewak'ke nggo maksiyat. Astapirulaaaah .... amit-amit jabang bayik. !"

Ambek mesem Badrun enggal-enggal mlayu mlebu montore. Sing duwe omah ijih misuh-misuh nalika mbanting lawang omahe.

//