Omah Kanggo Simpenan

[ Ka-inspirasi adhedasar crita nyata ]

Pancen kadhangkala nggoleki omahe kanca nang perumahan anyar iku bisa gawe mumet. Lha ra mumet piye wong wujude, sak cet lan pagere  pisan padha kabeh. Aja maneh mung tamu, lha wong sing manggon anyaran wae ya bisa kesasar nang omahe tanggane.

Mumet anggone nggoleki omahe kanca lawase sing wis suwe ra pethuk, Badrun terus ngendhegake montore na ngarepe sawijining omah, karepe  mono arep nggenahake alamate kancane mau. Kebeneran wae ana priyayi putri  nang teras. Sawangane sing kagungan dalem.

"Kula nuwun bu, badhe nyuwun ... "

Durung nganti ngrampungake uluk salame, sing duwe omah ndadak wis nyauri kanthi wangsulan sing grapyak semanak, ngoceh criwis, kemrecek kaya manuk prenjak.

"Eeee mangga mangga pak. Penjenengan Pak Hamdi ta. Wah sampun kula tengga kawit wau lho. Rak gampil ta madosi griya kula !?!".

Badrun jane ya rada kaget. Apa ya iki ta omahe kancane. Ning sak elinge, bojone kancane dudu priyayi putri iku. Sak elinge bojone ki lencir menik-menik. Dene priyayi putri iki, arepa ya manis nanging kok rada bunder. Apa maneh dheweke diceluk jeneng liya. Ing batin Badrun nggagas, "Halah sing duwe omah genah kleru iki ".

"Anu bu, nuwun sewu, kula sanes Pak Hamdi, kula Pak Badrun !"

"Oalaaah, aku ki kok gampang men kleru ta ya ya. Nuwun sewu lho Pak Badrun,  kula menika cen asring kesupen lan klentu yen bab asma. Menapa malih dereng nate kapanggih. Inggih inggih, mangga mangga Pak, katuran langsung pinarak kemawon. Mangga dipun pirsani nglebetipun griya ingkang kula aturaken ing tilpun kalawau !"

Sak jane Badrun arep nerangake yen sing kagungan dalem kleru. Nanging maneh-maneh lagi wae arep omong wis diajak mriksa omah, nginguk kamar, dhapur, kamar mandi, taman mburi lan sak panunggalane. Ngono iku sing kagungan dalem ambek kemrecek criwis ora isa diselani tembung. Ana wae sing dicritakake. Ya sing hawa perumahan kono seger, ya sing transportasine gampang, cedhak pertokoan, ana sekolahane lan liya-liyane. Pancen priyayi iki ketoke duwe bakat terpendam dadi sales-woman sing tangguh tenan.

"Wah kok suwe men ta iki olehe nrocos, tur kok angel dipenggak. Kok kaya banjir lahar dingin ae. ya Wis lah, kebacut teles. Lek aku blaka mengko malah gawe gelane sing tawa. Ya wis ta lah tak ladenane sdilit. ae", batine Badrun sambi manthuk-manthuk sajak mathuk ngenani kahanane omah iku, arepa sajatine dheweke ya mangkel anyel marga wis kesoren lan durung ketemu omahe kancane.

Bareng wis rumangsa cukup anggone crita, priyayi putri iku takon marang Badrun,

"Nuwun sewu Pak kula badhe nyuwun priksa !"

"Bab menapa bu ?"

"Nuwun sewu sajatosipun penjenengan menika ingkang badhe ngagem griya menapa namung dados perantara kemawon ta? Nuwun sewu lho Pak !", pitakone sing kagungan dalem rada pekewuh.

Badrun sing dhasare pancen  durung ilang ndhugal lan kurang-ajare,  bareng oleh pitakon sing kaya ngono iku rumongsa oleh dalan kanggo nyekak-mat sing kagungan dalem. Ben ndang rampung, ben ndang isa minggat seka omah iku.

"Anu bu .... ngaten. Ning nggih sampun ngantos damel mboten sekeca manahipun ibu. Ngaten bu, kula menika sanes perantara, kula ingkang badhe nyewa griya menika, nanging ugi mboten badhe  kula angge piyambak !"

"Lha lajeng sinten ingkang badhe manggeni Pak ?"

"Anu bu, ngaten bu, kula blaka kemawon nggih bu. Sejatosipun ingkang badhe ngenggeni  menika lare estri simpenan kula !"

Krungu ukarane Badrun sing pungkasan iku sing kagungan dalem mbrabak abang raine. Ambek mecucu sing kagungan dalem mangsuli sengol njabel kramane,

"Pak Badrun, pun ndang mang medal king omah kula. Ra sida disewa ra patheken. Omahku ra arep tak sewak'ke nggo maksiyat. Astapirulaaaah .... amit-amit jabang bayik. !"

Ambek mesem Badrun enggal-enggal mlayu mlebu montore. Sing duwe omah ijih misuh-misuh nalika mbanting lawang omahe.

//